1946 թ.-ի օգոստոսի 14-ի իրադարձությունը երկար տարիներ որոշեց Միխայիլ oshոշչենկոյի և Աննա Ախմատովայի ճակատագիրը: Բոլշևիկների համամիութենական կոմունիստական կուսակցության կենտրոնական կոմիտեի կազմակերպչական բյուրոյի հրամանագրում («veվեզդա» և «Լենինգրադ» ամսագրերի մասին) ասվում էր., Oshոշչենկոն խորհրդային կարգը և սովետական ժողովրդին ներկայացնում է որպես պարզունակ, անմշակույթ, հիմար, ֆիլիստական նախասիրություններով և բարոյականությամբ: Մեր իրականությունը Zոշչենկոյի չարամիտ խուլիգանական կերպարը ուղեկցվում է հակասովետական հարձակումներով »:
Միխայիլ oshոշչենկոյի հետապնդումը
Դրանից առաջ «Հոկտեմբեր» ամսագիրը հրատարակել է Միխայիլ oshոշչենկոյի «Արևածագից առաջ» գրքից գլուխներ: Գրողը տառապում էր լուրջ հոգեկան հիվանդությունից, որից բժիշկները չէին կարող բուժել նրան: Սա քննարկվել է գրքում: Մամուլն այն անվանեց «անհեթեթություն, որին պետք են միայն մեր հայրենիքի թշնամիները» (բոլշևիկյան հանդես): Շարունակությունը տպելու մասին խոսք անգամ չկար: Բոլշևիկների Համամիութենական կոմունիստական կուսակցության կենտրոնական կոմիտեի «Zվեզդա» և «Լենինգրադ» ամսագրերի մասին որոշումից հետո Լենինգրադի այն ժամանակվա կուսակցության ղեկավար Ա. Hdդանովը գիրքը անվանեց «զզվելի բան»:
Գրողների միությունից վտարված, զրկված կենսաթոշակից և ռացիոնալ քարտերից ՝,ոշչենկոն իր ապրուստը հոգում էր ֆիններենից թարգմանելով: Բայց 1948 թվականին Մ. Լասիլի «Համապատասխանությունների համար» և «Հարություն առած մեռելներից» վեպերի թարգմանությունների հրատարակությունը մնաց անանուն: Երբ 1953-ի հունիսին oshոշչենկոն կրկին ընդունվեց Գրողների միություն, նա աշխատում էր Krokodil և Ogonyok ամսագրերում: Սակայն մինչ կյանքի վերջ նա թոշակ չի ստացել:
Այս հալածանքի հենց սկզբից կային մարդիկ, ովքեր հատկապես ակտիվ մասնակցում էին դրան: Կենտրոնական կոմիտեի բանաձևի հրապարակումից գրեթե անմիջապես հետո oshոշչենկոյի երեք գրքերն էլ բռնագրավվեցին: Դադարեցվեց նաեւ Ախմատովայի գրքերի տպագրությունն ու տարածումը: 1946-ի օգոստոսի 27-ի Գլավլիտի թիվ 42/1629-ի հրամանով գրքերը հետ են վերցվել ոչ միայն գրադարաններից և առևտրային ցանցերից: Անգամ նավերում և բևեռային կայարաններում արգելվում էր պահել խայտառակ հեղինակների հրապարակումները:
Բայց կային նաեւ գրողին պաշտպանողներ: Շնորհակալություն Կ. Չուկովսկուն, Vs. Իվանով, Վ. Կավերին, Ն. Տիխոնով, 1957-ի վերջին լույս տեսավ oshոշչենկոյի «Ընտրված պատմություններ և վեպեր 1923-1956» գիրքը:
Աննա Ախմատովայի օփալ
Աննա Ախմատովան 1946 թ. Այդ բանաձևում կոչվում էր «դատարկ, անսկզբունքային պոեզիայի տիպիկ ներկայացուցիչ, որը խորթ է մեր ժողովրդին: Նրա բանաստեղծությունները չեն կարող հանդուրժվել խորհրդային գրականության մեջ »: Դեռ 1940 թվականի սեպտեմբերին Կրեմլում ԽՄԿԿ (բ) Կենտկոմի գործերի ղեկավար Կրուպինը զեկույց ներկայացրեց քաղբյուրոյի անդամ և գաղափարական գաղափարների կենտրոնական կոմիտեի քարտուղար hdդանովին: Այն կոչվում էր «Աննա Ախմատովայի բանաստեղծությունների ժողովածուի վրա»: Միևնույն ժամանակ, «Սովետական գրող» հրատարակչությունը թողարկեց բանաստեղծուհու բանաստեղծությունների ամուր ժողովածուն:
Աննա Անդրեեւնային ուղղված հիմնական մեղադրանքն այն էր, որ գրքում չկան բանաստեղծություններ հեղափոխության, սոցիալիզմի մասին:
Խայտառակ լինելով ՝ նա զրկվեց ռացիոնալ քարտերից: Անհայտ մարդիկ օգնեցին: Նրանք անընդհատ քարտեր էին ուղարկում փոստով: Բնակարանը գտնվում էր հսկողության տակ: Նեւրոզի ֆոնին սիրտս ցավեց: Անհնար էր տարեկան մեկից ավելի բանաստեղծություններ գրել:
1949 թվականին նրա որդին ՝ Լեւ Գումիլյովը, երրորդ անգամ ձերբակալվեց: Դրանից հետո նա ստեղծում է Ստալինին նվիրված բանաստեղծությունների ցիկլ ՝ որդուն ազատելու հույսով: Բայց նույն թվականին Ախմատովայի նախկին ամուսինը ՝ Պունինը, կրկին ձերբակալվեց: Նա մահացավ ճամբարում երեք տարի անց:
Այնուամենայնիվ, փառաբանություններն իրենց արդյունքը տվեցին: Արդյունքը եղավ Գրողների միությունում նրա վերականգնումը, թարգմանություններով զբաղվելու թույլտվությունը: Բայց Լեւ Գումիլյովը բանտարկվեց եւս 10 տարի:
Գրեթե ավելի քան 14 տարի Zոշչենկոյի բոլոր պիեսներն ու պատմվածքները, ինչպես նաև Ախմատովայի բանաստեղծությունները հանվում էին թատրոնների և նույնիսկ սիրողական ներկայացումների խաղացանկերից:
1988-ի հոկտեմբերին վճիռը չեղարկվեց որպես «սխալ», ինչպես հաղորդում է «Պրավդա» թերթը:
